Historia architektury krajobrazu
Architektura krajobrazu to dziedzina nauki zajmująca się zagospodarowaniem przestrzennym terenów zielonych przy pomocy takich elementów jak roślinność, elementy wodne i obiekty małej architektury przy uwzględnieniu czynników naturalnych takich jak m.in. krajobraz, rodzaj gleby i rzeźba terenu oraz kulturowych – tradycje, potrzeby społeczne. Architekt krajobrazu tworzy estetyczną i funkcjonalną przestrzeń na potrzeby człowieka. Architektura krajobrazu to interdyscyplinarna dziedzina nauki łącząca m.in. ogrodnictwo i architekturę. Początki architektury krajobrazu można odszukać już w starożytności. W Egipcie, na Dalekim Wschodzie i w Cesarstwie Rzymskim ludzie tworzyli wokół siebie ład przestrzenny w postaci ogrodów. Niewiele było ogrodów prywatnych. Ogrody miały głównie charakter publiczny. Zlokalizowane były głównie w okolicy świątyń, pałaców i w miejscach użyteczności publicznej – przy szkołach, stadionach. Najznamienitszym przykładem starożytnych ogrodów są Wiszące Ogrody Semiramidy. W średniowieczu ogrody zlokalizowane były głównie przy klasztorach. Miały charakter użytkowy. Mnisi uprawiali w nich warzywa i zioła. Ogrody otaczające zamki miały głównie charakter rekreacyjny. Pod koniec epoki zaczęto zakładać ogrody miejskie – łąki z alejami, drzewami i strumieniami lub stawem.
