Historia architektury krajobrazu
W epoce renesansu widać znaczny rozwój architektury krajobrazu. Ogrody realizowane były z większym zamysłem. Głównym punktem ogrodu był budynek. Zaczęto wykorzystywać geometrię w planowaniu przestrzennym ogrodów. Ogród dzielono na prostokąty i kwadraty. Tworzono roślinne labirynty. Ozdabiano ogród rzeźbami. Zaczęto dokonywać podziału funkcjonalnego ogrodu – na część użytkową i ozdobną. W baroku nadal dominowało przywiązanie do geometrycznych form. Urozmaicano tereny zielone elementami wodnymi i elementami architektonicznymi. Barokowe ogrody zlokalizowane przy pałacach często były dużych rozmiarów. Okazałym przykładem ogrodu barokowego jest Wersal. W Polsce natomiast ogród królewski w Wilanowie. Współczesna architektura krajobrazu czerpie z historii, ale również korzysta z nowoczesnych technologii, które wykorzystywane są chociażby przy budowie elementów wodnych – oczek wodnych, basenów, przy instalowaniu systemu automatycznego nawadniania, czy przy budowie systemu oświetlenia ogrodowego. Współcześnie przedmiotem zainteresowania architektów krajobrazu są publiczne i prywatne tereny zielone. Projektują zagospodarowanie parków miejskich, placów zabaw, ogrodów przykościelnych, terenów zielonych wokół budynków użyteczności publicznej, terenów poprzemysłowych oraz ogrodów przydomowych.
