Style sztuki ogrodowej
W ogrodach francuskich widoczne jest zupełnie odmienne podejście do przyrody niż w ogrodach japońskich. O ile w przypadku tych ostatnich mowa jest o uwielbieniu dla natury i czerpaniu z niej, o tyle w wyglądzie barokowych ogrodów widoczna jest chęć zapanowania nad przyrodą. Ten typ aranżacji ogrodów był spójny z dominującym w epoce absolutyzmem. Główne cechy ogrodów francuskich to: symetria i regularność kompozycji, strzyżenie drzew i krzewów, nadawanie im geometrycznych kształtów. Popularnymi roślinnymi elementami zagospodarowania ogrodów barokowych były aleje, szpalery i labirynty, a także ławki, fontanny i rzeźby. Tak popularny w baroku przepych widoczny jest także w architekturze krajobrazu. Ogrody imponują bogactwem form i kolorów, a także rozmiarami. W opozycji do ogrodów francuskich powstał styl zagospodarowania ogrodów zwany angielskim. Styl ten rozpowszechnił się w XVIII wieku. Styl ten odszedł od rygorystycznych geometrii ogrodów francuskich na rzecz naturalnych parków. Ogrody angielskie miały charakter nastrojowo-sentymentalny. Ogrodnicy projektowali ogrody w oparciu o naturalne warunki otoczenia, w którym tworzyli ogród. Częstymi elementami angielskich parków krajobrazowych były żywopłoty, skały i strumienie, a także sztuczne ruiny świątyń greckich i gotyckich budowli.
