Wiszące Ogrody Semiramidy
Początki architektury krajobrazu i ogrodnictwa sięgają starożytności. Najokazalszym przykładem starożytnego ogrodu są Wiszące Ogrody Semiramidy. Ich istnienie potwierdzają opisy w licznych tekstach źródłowych (pisali o nich mi.in: Herodot, Strabon i Diodor Sycylijski ), jak również wykopaliska archeologiczne, w których znaleziono pozostałości pałacu, tarasów i studni. Wzbudzały one podziw starożytnych. Chętnie były opisywane przez starożytnych Greków. Począwszy od czasów Aleksandra Wielkiego uznane były za jeden z siedmiu cudów świata, m.in. obok piramidy Cheopsa w Gizie, posągu Zeusa Olimpijskiego w Olimpii. Wiszące Ogrody Semiramidy zbudowano na polecenie króla asyryjskiego Nabuchodonozora II w latach 604-562 p.n.e. Zostały zbudowane jako podarunek króla dla żony, Amytis tęskniącej za soczystą zielenią rodzimej Medii. Niezwykłość ogrodów polegała na tym, że były zakładane na tarasach. Sadzono na nich drzewa, krzewy i pnącza. Każdy taras izolowano smołą i powłoką ołowianą, następnie pokrywano powłoką odsączającą i dopiero po takim przygotowaniu nasypywano grubą warstwę ziemi. Rośliny były sztucznie nawadniane woda z Eufratu za pomocą systemu kanałów i drenów. Zwisające z tarasów rośliny zasłaniały mury. Rośliny sprawiały wrażenie wiszących w powietrzu, co tłumaczy nazwę ogrodu.
